„253. Czasami życie rodzinne staje wobec wyzwania śmierci osoby bliskiej. Nie możemy pominąć oferowania światła wiary, żeby towarzyszyć rodzinom cierpiącym w takich chwilach. Opuszczenie rodziny, kiedy rani ją śmierć, byłoby brakiem miłosierdzia, zaprzepaszczeniem szansy duszpasterskiej, a taka postawa mogłaby nam zamknąć drzwi na każde inne działanie ewangelizacyjne.
254. Rozumiem udrękę tych, którzy stracili osobę bardzo miłowaną, współmałżonka, z którym dzielili tak wiele. Sam Jezus wzruszył się i zapłakał podczas żałobnego czuwania po śmierci przyjaciela (J 11, 33.35). A jakże nie rozumieć żalu tych, którzy stracili dziecko? Bowiem utrata „niejako zatrzymuje czas: otwiera otchłań, która pochłania przeszłość, a także przyszłość. [...] A niekiedy wręcz obciąża się winą Boga. Ile osób – ja je rozumiem – gniewa się na Boga”. (…)
255. Zazwyczaj żałoba po zmarłych trwa dość długo, a kiedy duszpasterz pragnie towarzyszyć w tym procesie, musi dostosować się do potrzeb każdego z jej etapów. Cały proces jest poprzecinany pytaniami: dotyczącymi przyczyn śmierci, odnośnie do tego, co można było zrobić, co przeżywała dana osoba w chwili poprzedzającej śmierć. Poprzez szczerą i cierpliwą drogę modlitwy i uwolnienia wewnętrznego powraca pokój. W pewnym punkcie żałoby trzeba pomóc w odkryciu, że my, którzy utraciliśmy ukochaną osobę, mamy jeszcze do wypełnienia pewną misję i że nie warto przedłużać cierpienia, jakby było ono aktem hołdu. Osoba miłowana nie potrzebuje naszego cierpienia, ani też nie jest dla niej pochlebstwem burzenie naszego życia. Nie jest także najlepszym wyrazem miłości wspominanie jej i wymienianie cały czas, ponieważ oznacza to trwanie w przywiązaniu do pewnej przeszłości, która już nie istnieje, a nie miłości realnej osoby,
która jest teraz po tamtej stronie. Jej obecność fizyczna nie jest już możliwa, ale jeśli śmierć jest czymś potężnym, to „jak śmierć potężna jest miłość” (Pnp 8, 6). Miłość ma intuicję, która pozwala jej słuchać bez dźwięków i widzieć w niewidzialnym. Nie oznacza to wyobrażania sobie ukochanej osoby, taką jaka była, ale umiejętność zaakceptowania jej przemienionej, takiej jaką jest teraz. Jezus zmartwychwstały, kiedy jego przyjaciółka Maria chciała Go zatrzymać na siłę, poprosił, by Go nie dotykała (por. J 20, 17), aby ją doprowadzić na inne spotkanie.
256. Pociesza nas świadomość, że nie istnieje całkowite zniszczenie tych, którzy umierają, a wiara nas zapewnia, że zmartwychwstały Pan nigdy nas nie opuści. W ten sposób możemy zapobiec, aby śmierć „zatruła nasze życie, by unicestwiła nasze uczucia, by wtrąciła nas w najmroczniejszą otchłań”. Biblia mówi o Bogu, który stworzył nas z miłości, i że uczynił nas takimi, iż nasze życie nie kończy się śmiercią (por. Mdr 3, 2-3). Św. Paweł mówi o spotkaniu z Chrystusem, bezpośrednio po śmierci: „pragnę odejść, a być z Chrystusem” (Flp 1, 23). Z Nim, po śmierci czeka nas to, co Bóg przygotował tym, którzy Go miłują (1 Kor 2, 9). Pięknie wyraża to prefacja liturgii za zmarłych: „choć nas zasmuca nieunikniona konieczność śmierci, znajdujemy pociechę w obietnicy przyszłej nieśmiertelności. Albowiem życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy”. Bowiem „nasi bliscy nie zniknęli w mrokach nicości: nadzieja daje nam pewność, że są oni w dobrych i silnych rękach Boga”.
257. Jednym ze sposobów komunikowania się z bliskimi, którzy zmarli jest modlitwa za nich. Biblia mówi, że „modlitwa za zmarłych” jest „myślą świętą i pobożną” (2 Mch 12, 44-45). Modlitwa za zmarłych „nie tylko może im pomóc, lecz także sprawia, że staje się skuteczne ich wstawiennictwo za nami”. Apokalipsa przedstawia męczenników wstawiających się za tymi, którzy cierpią niesprawiedliwość na ziemi (por. Ap 6, 9-11), w solidarności z tym pielgrzymującym światem. Niektórzy święci, przed śmiercią, pocieszali swoich bliskich, obiecując im, że będą blisko, aby im pomagać. Św. Teresa z Lisieux obiecywała, że będzie nadal czynić dobro z Nieba. Św. Dominik twierdził, że „będzie bardziej użyteczny po śmierci [...] będzie skuteczniej pomagał niż za życia”. Są to więzy miłości, bo „łączność pielgrzymów z braćmi, którzy zasnęli w pokoju Chrystusowym, bynajmniej nie ustaje, przeciwnie, [...] umacnia się jeszcze dzięki wzajemnemu udzielaniu sobie dóbr duchowych”.
258. Jeśli zaakceptujemy śmierć, to możemy się na nią przygotować. Drogą jest wzrastanie w miłości wobec tych, którzy podążają wraz z nami, aż do dnia, w którym „śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu” (Ap 21, 4). W ten sposób przygotujemy się także na spotkanie naszych bliskich, którzy zmarli. Tak jak Jezus dał matce syna, który zmarł (por. Łk 7, 15), to samo uczyni z nami. Nie marnujmy energii zatrzymując się przez całe lata w przeszłości. Im lepiej żyjemy na tej ziemi, tym więcej szczęścia będziemy mogli dzielić z naszymi najbliższymi w niebie. Im bardziej uda się nam dojrzeć i rozwinąć się, tym więcej pięknych rzeczy będziemy mogli wnieść na niebiańską ucztę.
Franciszek, Amoris Laetitia, nr 253-258
Parafia św. Józefa, Katowice-Załęże
- W poniedziałek 25 marca 2019 r. (Dzień Świętości Życia) pragniemy zaprosić na spotkanie z panią dr n. med. Magdaleną Wąsek-Buko, prezesem Śląskiego Hospicjum Perinatalnego w Katowicach.
Spotkanie odbędzie się w salce katechetycznej przy parafii św. Józefa w Katowicach Załężu,po Mszy św. wieczornej(ok. 18.30).
Pani Magdalena opowie o służbie jaką podejmuje Hospicjum otaczając opieką rodziców spodziewających się urodzenia dziecka obciążonego poważną chorobą. Zapraszamy wszystkich, a zwłaszcza osoby, które w swojej rodzinie, czy najbliższym otoczeniu, bądź same zmagają się z podobnym problemem. - W poniedziałek 20 maja 2019 r. po Mszy św. wieczornej (ok. 18.30)w salce katechetycznej przy parafii św. Józefa w Katowicach Załężu odbędzie się kolejne spotkanie adresowane do rodziców, którzy są na różnym etapie żałoby po stracie dziecka/ dzieci, niezależnie od przyczyny (poronienie, wypadek, choroba).
Spotkania mają charakter otwarty. Moderator - Ks. Kazimierz Sobol odpowiada na nurtujące rodziców pytania.
Temat najbliższego spotkania zostanie podany wkrótce. - Co roku włączamy się w obchody Dnia Dziecka Utraconego, który przypada 15 października.
Tego dnia w naszej parafii zapraszamy do udziału w modlitwie różańcowej o godz. 17.30 oraz we Mszy św.o godz. 18.00 w intencji rodziców (rodziny) po stracie dziecka.
Po Mszy św. modlitwa przy Grobie Dzieci Utraconych na załęskim cmentarzu oraz spotkanie przy stole (salka katechetyczna). - MIĘDZYNARODOWY DZIEŃ PALENIA ŚWIEC - II Niedziela grudnia (08 grudnia 2019)
W tym szczególnym dniu, na całym świecie, kolejno, godzina po godzinie, w każdej strefie czasowej, punktualnie o godz. 19.00 płoną świece na znak pamięci o wszystkich zmarłych dzieciach, bez względu na ich wiek i okoliczności śmierci.
W naszej parafii modlimy się w ich intencji podczas każdej Mszy św., a o godz. 19.00 zapalamy symboliczny znicz/ świecę na Grobie Dzieci Utraconych. Można też symbolicznie zapalić światełko pod krzyżem cmentarnym lub w domu.
Rekolekcje dla rodziców po stracie dziecka:
Dom Rekolekcyjny Kościoła Domowego Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Katowickiej
43-474 Koniaków 290
http://emauskoniakow.pl/
Pomoc psychologiczna:
ARCHIDIECEZJALNA PORADNIA SPECJALISTYCZNA
ul. M. Skłodowskiej-Curie 30/4
40- 058 Katowice
Tel.: 519 546 197